Eylül’e Veda Hazan’a Devam

 Takvim yapraklarıyla, ağaçtan dökülen  yapraklar yarışırcasına solarken ömür demimizden, tefekkür e gark ediyor insanı  ister istemez…

Ve dilde nağmelenen en hüzünlü  şarkı ;

Ve musikinin dayanılmaz enstrumanları okşar yüreğimizi…

 Ud sabrı, 

Şarkılar  hep efkar saçmaz hep..

 Ama vakit hazan olunca halet-i ruhiyye meyil ediyor nedense…

Bu sefer gönüle nakş eden nağme

Titrerim mücrim gibi,baktıkça istikbalime..

Şarkılar degilmidir hatıraları  yaşatan,maziden ders alıp atiye ümitle bakmayı  öğreten

Bazanda kadere razı  gelme  tevekkülünü öğüt eden. .

Dedik ya Eylül’e veda etsek duruyor daha sonbahar, yani hazan, onun sonrası  kış..

Yine üşüyeceğiz gardloptan inecek manto, kaban, pardesü..

Esas üşüyecek olan  yürek olacak, yetinmek ve yitirmek kalacak elde  belki de

Yok yok o kadar da boheme,  kasvete gerek yok aslında

mesela

Kamelya,

Birde Kardelen çiçeği var mesela  yalnız ve gururla açar hemde lapa lapa  kar yağarken….

İşte mevla nın nimetlerinin sınırsız  olduğunun  ispatı  dercesine yenilenmeyi ,arınmayı anımsatan kardelen çiçeği…..

Felsefeciler hep şunu derler, Sonbahar ütopya da hep nostalji yi pompalar insan beynine,

 bana göre tefekkürü öğretiyor tabiki anlayana.

Eylül e veda ederken içinde  nice  vedaları, hicranları barındıran hazan ayı bende hep duygu seli oluşturmuştur…

Ya bir avuntu

Ama en güzeli de ruha saçtığı umut…

O degilmidir  insanı yaşatan

Musiki nasıl bir terapi ise Umut’ta yaşama  bağlanma  sebebidir

  Beklemek şimdi hiç duymayan birine

Dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız

Peki ya umut?

Umut şimdi hiç görmeyen birine

Gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkânsız……

 Yürekten seven ve bekleyenlerin kavuşması  yakın olması  dileğiyle…..