Anıdersen (İşte Anı) Masalları!

Bunlar abi kardeş. Ne kadar içerlerse içsinler, birbirlerini hiç bırakmazlardı. Caddenin bir ucunda birinin diğer ucunda ötekinin evi… Cadde yaklaşık üç yüz metre… Tam ortalarında benim ev. Çok soğuk bir gece, saat iki gibi… Bir baktım bunlar gene birbirlerini evlerine götürüyorlar. Bir bakıyorum abisi kardeşini, bir bakıyorum bu kez kardeşi abisini götürüyor. Bir geliyor bir gidiyorlar, bir gidiyorlar bir geliyorlar. Bu getirip götürme belki on kez sürdü. Her seferinde, “Yoo abi sıra bende… Sonra yok kardeşim bu defa sıra bende…” Bu böylece yaklaşık iki saat sürdü ve abisi kardeşini, kardeşi abisini eve götürüp durdu. En sonunda araya ben girdim ve her ikisini de evlerine bıraktım. Yoksa sabaha kadar bu getir-götür işi sürüp gidecekti. Eee hava da çok soğuk olduğundan üşüyebilirler hatta donabilirlerdi.

****************
Dükkanın içine dalar, sorar: ”Bu dükkanın adı ne?” Dükkan sahibi şöyle bir bakar: ”Görmüyor musun, SOYSAL yazıyor”
”Yanlış” der bizimki… Dükkan sahibi kolundan tutar ve: ”bak bakalım ne yazıyor?” der demesine ama gözleri fal taşı gibi açılır. Çünkü camda SOYSAL yazıyordur. Ama en üstteki güneşlikte daha büyük harflerle SOSYAL yazdığını görünce: ”Kardeşim senin hiç mi işin yok?” diye çatar bizimkine… Belki on yıldır öyleymiş ve kimse fark etmemiş. Demek ki bakmak ve görmek ayrı bir olay!
Kahveye girdim. O gün pazarı olduğu için kahve de tıklım tıklımdı. İçeriye bağırdım:
“Ulen şerefsiz..!”
Kimsede tık yoktu. Epey de gürültülüydü ama sesim tok ve kalın çıktığından duyulmaması olanaksızdı. O ara, çok sevdiğim arkadaşım kafasını çevirdi ve bana baktı sonra da “Ayyy” diyerek pişman olmuş edayla saklanmaya çalışıyordu. Yanına vardım.
“Valla benim suçum yok. Sen adını kendin bildin” dedim. O her ne kadar sesini duydum dese de, şu an telefonumda bile adı “ŞEREFSİZ” yazıyor… Şaka bir yana, nazımın geçtiği bir dostum o benim.

YAŞAR…BANK! Bazen espriler kendiliğinden gelişir sanki. Bir gazeteci arkadaşımla, şehirde dolaşırken laf para pula geldi. “Ben de beş kuruş yok ama” dedi arkadaşım, bankan var senin: YAŞARBANK levhası karşımda durupduru! O sıra gözüm öte taraftaki levhaya ilişti. İster inanın ister inanmayın ama aynen ne yazıyor? “ARDAFİNANS..! Döndüm arkadaşa: “Başlarım ben bu işe…
Abi, Yaşarbank var, Arda Finans var; para çok gibi… Eee, bende Yaşar da var Arda da…
Hay şansımı seveyim ki, bende para yok be aganın.! Haksız mıyım?
**************************
Ey Ölüler!
12 Eylül’ün en cıv-cıvlı günleri… Hemen hemen bir çok şey yasak. Hele gece, mümkün değil eşle dostla içmek… İşte, bu zamanlardan bir gece… Afyon yolu kıyısında mezarlığın yanında bir araç durur. Vatandaş işeyecektir. Bir de bakar ki mezarlık… Mezarlık tepededir. Elini kaldırır ve “Selamün Aleyküm ey ölüler” der. O anda, mezarlıktan beyazlar içinde üç el birden kalkar. Aynen hep bir ağızdan: “Aleyküm Selam, buyur hemşerim!” derler. Adam şok olur. İşemeyi bırakın, donu toplamadan zar zor atar kendini arabaya… Sonra da vınnnn tabii! Oysa ne bilsin, bizim üç kafadar arkadaş, jandarmanın mezarlığa bakmayacağını düşünerek almışlar nevaleleri, oturmuşlar bir güzel demleniyorlar… Adam selam verince, bari cevapsız bırakmayalım, adama ayıp olur sonra demişler!