Robot Nesil…

Cümlelerimize “ahhh biz eskiden” diye başlıyorsak bizde de eskimişlik vardır azizim..
Alfabenin hangi harfiyiz bilmem kuşak olarak ama,
Duygulu,farkında, 24 saati farklı farklı bir çok aktivite ile doldurabilen, kendi kendine kalmayı değil sosyal olmanın hakkını verebilen, bırakın yürümeyi koşabilen, annemizin yanında öfff pöff desekte pazara giden, yemeğin yanına salata yapabilen hatta yemek sonrası önce köpükle sonra durula bulaşık yıkayan, elleri üşüyünce kendi nefesimizle ısıtan, saatlerce otobüs bekleyen,bir bayram giydiğini diğer Bayram da giyebilen, su alsa da botlarımız ayağımıza poşet giyip sonra botumuzu giyen, bir tencere çorba pişse de kokmustur diyerek komşuya ikram edilen, hatta imece usulü komşularla kışlık yiyecek hazırlayan,
Bir eksiğimizin alınması için babamızın maaş gününü bekleyen, Allah’ın muzunu bile tezgahta görünce alamayıp yutkunan,bazada değil demir divanda uyuyan, eti de kurbandan kurbana yiyen, hatta pırasaya ıspanağa ekmeği bana bana yiyen nesildik.
Daha da sayarım da inanın canım acıdı..
Şimdi alfabenin son deliği zurnanın zırt deliği ‘Z’ kuşağına bakınca mahvoluyorum.
Çocukluk değil ki bu gariplerin yaşadı,
Esaret…
Ellerinde telefon bıt bıt bıt..
Bırakın koşmayı yolda yürümeyi bilmeyen, dünyası sanal olmuş, alışverişi sanal olmuş, pandemi de dersleri bile online olunca evim içinde anne babasına bile mesaj atar olmuş, yokluk ne bilmeden o moda bunu giyerim, o onu almış ben de alırım, telefonum son model olsun, ısırılmış elma bitti başka modelini alalım, en pahalısı ne ise onu alalım, sofram önüme gelsin, sebze yemem, noddle isterim, ya da köfte veya döner, kulağımda bir delik yetmez burnumu da hatta göbek deliğimi de deldireyim,
Allah’ın kelamı, iman etmek, ibadet deyince de “benim dedem hafızdı” diye başlayan cümleler.
Zaten her hakikat dedende kaldı..
O kadar samimiyetsiz ki herşey..
Ve şahsen o kadar ümitsizim ki yeni nesilden.
Bu o kadar ürkütücü ki .
Teknofest biraz ümidimi bilese de genele bakınca tüylerim diken diken oluyor..
Tembel, merhametsiz, anasına babasına bile acımayan, yok nedir bilmeyen, yemeği bile hazır ve pakette yemeye alıştırılmış kendi bacağımıza sıkarak, hatta kafamıza sıkarak, ahirimiz dediğimiz, evlatlarımızı tamamen kendi elimizle bitirdik.
Bunu onlar yapmadı.Biz yaptık.
Evvelini bilmeyen çocuklarımız ahirimiz hiç olamaz.
Guslü bile bilmeyen bir nesilden iman etmesini kul olma bilincini kimse bekleyemez.
Askerliği bile bedelli yaparak yırtma derdinde olan bir nesilden vatan bilinci, şehadet şuuru beklenemez..
Tırnak kadar çocukların tecavüze uğrayıp toprağa gömüldüğü bu devirde bu münferit olaylar yağmur gibi yağarken sanki normalmiş gibi yaşayan bizler bile iyi bir nesil değiliz ki bence..
Sahi devlet olarak teknolojik olarak İHA, Siha derken insansız hava araçları bile yaptık ama kocaman dünyamızda biz ne kadar insan olarak kaldık..
Et ve kemikten olan herkes insan mı?
Yürüyoruz ama nereye?
Akıbetimiz hayır mı sizce?