O’cu, Bu’cu, Şu’cu Olayı….

Ahhh ahhh bu siyaset hakikaten ne zor..
Zaten kendi bünyesinde zor da, daha da zorlaştıranlar var..
Kiminle konuşsam o’nun adamı, şu’nun adamı diye isminin önüne tuhaf bir sınıflandırma gelmiş.
Şahsen beni o kadar üzdü ki..
Halbuki bu bahsi geçen o’nlar bu’nlar şu’nlar da aynı davanın insanları..
Bu kutuplaşma, bu sessiz savaş niye anlamış değilim..İçeride ayrı bir savaş var..Herkes herkesi eleştiriyor ama eleştiriyi yapan bile eleştirilmeyi istemiyor.
Velevki eleştirdiniz arkasından müthiş bir kin, tavır, mesafe ve ötekilestirme geliyor..
Ve aslında yapılması gereken siyaset daha da zorlaştırılıyor..
Birilerinin emeği de bu soğuk savaşın gölgesinde kalıyor.
Müthiş bir birbirini doldurma var..
Partici olan az, ama partili olan çok..
Çok zor bir tempo var ama hakkını verip ayak uydurabilen az..
Bana da kızıyorlarmış arada eleştiriyorum diye 🙂
Ki kırmadan bunu yapma konusunda çok hassas davranıyorum..
Ama ben partili olmadığım için mütemadiyen sırt sıvazlama yok bende..
Artı gömen harcayan bitiren eleştirilerim olmaz.Yön verme gayreti ile yapıcı ve besleyici değerlendirmelerim olur.
Ben umutsuz, ümitsiz, eyvah eyvah diye panikleyen bir PARTİLİ değilim.
Bilakis ümitvarim.
Müthiş gayretin farkındayım.
Hatta aktif siyasette olmadığım için kimsenin adamı, yakını, sempatizanı, dostu, arkadaşı değilim..
Herkese eşit mesafede dikkatlice duruyorum..
Siyasi hesabı olmayanın siyasi matematiği de olmaz ya hani, bu müthiş rahat bir nokta..
Ama bence siyasetin içinde de bu sınıfların birleşmesi lazım.
O’cu, bu’cu kardeşlerim şunu unutmamalılar !
Seçilmiş seçilmemiş kim olursa olsun bu dava için herkes kadın erkek gayret göstermiş ve hali hazırda gayret gösteriyor..
Her gün saat mefhumu gözetmeksizin başkanlar sahada..
Bu gayreti “demiş, dedi, ne dedi?, Onu mu dedi? Onun adamı, bununla samimi, onunla görüşüyor” gibi saplantılardan çıkması lazım..Mesela ben yazarım..
Benimle görüşmek isteyen ve uygun gördüğüm herkes ile görüşürüm..
Kimin adamı, kimin ekibi, hiç ilgilenmem bu detaylar ile..
Benim düşündüğüm tek çizgi var..
Zihniyet olarak çizginin neresinde..
Kimse kimseyi sevmek takdir etmek beğenmek, onaylamak zorunda değil .
Ne zannediyorsunuz herkes size hayran mı?
Bana hayran mı?
Ne munasebet?
Şahsen bu tür yorucu düşüncelere girmem.
Ortak bir gayret vardır..
Herkes bir ucundan tutar..
Kimi ipin başında olur, kimi sonunda. Ama aynı yöne çekerseniz güç doğar..Herkes bı ucundan başka bir yere çekmemeli..
Siyasetin kalitesi de zihniyettir..
Demişler ile, diyenler ile, bunları merak edenler ile, hatta mevzu edenler ile siyasi ivme kazanılmaz..Hatalar olabilir.Çalışan hata yapar..
Ama kalite hataları örter.
Varsa…
Dilerim bu kadar gayret zayi olmaz..Dediğim gibi ben ümitvarım.
İlla ki bizim bilmediğimiz, hatta bilmememiz gereken teşkilat içi kendi mahremlerinde önemli detaylar vardır..
Bu bir had meselesidir.
Lakin o’cu bu’cu şu’cu sınıflarının birleşmesi gerekir.
En rahatı da bizmişiz..
Sadece Partici yim.Partili olmaktan imtina eder oldum.
Ve hep hakkaniyeten yanayım.
Şahıslara takılmam..
Gayret en büyük imzadır..
Selam ve dua ile.