Önce Şuur Katledildi

Eskiden diyerek cümleye başlayınca insanın anlatacağı şeylerin ucu bucağı olmuyor.
Ne çok güzel şey var hatırlayamaya değer.
Çocukluğun bile özgür olduğu, sokak aralarının yine çocuk sesleriyle yankınlandığı, komşunun komşuya varsa iki yumurta ödünç verir misin, ben markete gidip alınca sana vereyim dediği, hatta penceresinin önündeki çiçeğin filizini bile rica eden komşuluklar vardı.
Bir komşuda toplanıp okunulan mukabeleler, dini sohbetler vardı.

O cemaat bu tarikat etiketine gerek yoktu.
Bilakis imanda ve şuurda birliktelik vardı.
Örneği istenen danteller, mayalık istenen üç kaşık yoğurtlar, komşunun komşuya etek elbise biçtiği, nazar duası okuduğu günler vardı.
Hatırladıkça makara gibi salınıyor hepsi.Ama aslında benim anlatmak istediğim bugün yok olmuş başka güzel değerler.
“Eskiden” birlik beraberlik geceleri vardı.
Manevi ruhu besleyen ve muhafaza eden özel geceler organize edilirdi.
Milli ve manevi farkındalıkların altını çizmek için şiir dinletileri, konferanslar ya da özel gösterimli sinemalar vardı.

Ailelerinin yanında gelen küçücük çocuklar dinlemiyor zannedilse de illa ki o atmosferden nasipleniyorlardı.
Bugün gayri ahlaki zaafiyetleri mayalayan sevk eden hatta örgütleyen ve her yeni yılda artarak yenileri düzenlenen fest günleri devam ederken,
Manen hayra hizmet edecek bizim özümüze, kültürümüze, milli ve manevi değerlerimize hizmet edecek birliktelikler uzun yıllardır malesef düzenlenemiyor.

Muhafazakar iş adamları önceki yıllarda bu hizmetlere sağladıkları maddi desteği işlerinin zekatı sayarlardı.
Aynı zamanda bir amme hizmetiydi.
Belki çok sonra reklam düşüncesi akla gelse de aslolan ümmete ve gelecek nesile hizmetti.
Kayboldu..
Yitirildi..

Öyle ya da böyle bizim ümmetimiz içinde sosyal hayatın içinde bile birliktelikler bitti.
Aynı çizgideyiz dediklerimizi seçemiyoruz çünkü o çizgi de silindi.

Çizgi silindikçe o değerler de yitirildi.
Ümmet birbirinden ziyade kendini kaybetti.
Ruhuna ayna tutacak hiçbir değer kalmadı.
Kalmış olsaydı bugün bir aksiyon filmi izler gibi Filistin’de ki katliamı kayıtsızca izler miydik ?
Dünya mümin kardeşlerimiz için tepetaklak olmuş iken, binlerce din kardeşimiz diri diri yakılırken biz bu kadar donmuş yüreklerle normal hayatımıza devam edebilir miydik.?
Bizim içimizdeki çiçeği soldurdular..

İlk katledilen biz olduk belki de.
Ateşli değil başka çok daha tesirli silahlar ile katledildik.
Uyuşturulduk.Yok edildik.
Önce biz esir düşürüldük.
Görünmeyen prangalar elinizde ayağımızda değil yüreklerimizde..

İşte demem o ki o özel organizasyonlar aslında bizim içimizdeki şuur çiçeğini sulardı.
Diri tutardı.
Çorak gönül bahçelerinin işsiz bahçıvanları edildik.
Görsek de görmüyor, duysak da duymuyoruz.
Çünkü hissetmiyoruz.
Hissetmek de çok eskilerde kaldı.
Hastayız iyileşemiyoruz.
Bizi bize getirecek hiç bir şifahane yok.
Birileri bir şey yapmalı..