Pastanın Solu ve Sağı

İsmet Özel hayatını özetler: “Benim masalımda üç kelime var: Şair, komünist ve Müslüman…” ve daha sonra bu masalına Türklük’ü ve Türkçülüğü ekler. Ona göre; ‘nerede olduğumuzu biliyorsak, orada olmayı seçmişizdir’
İsmet Özel’in nerede olduğunu bildiği seçimler üzerine inşaa ettiği hayatı mücadele etmekle geçer. Yatı, katı, Mercedes’i, AUDİ’si ile kudretli ve ihtişamlı makamları olmaz.
İsmet Özel de rahmet-i Rahman’a yürüdüğünde; önden giden Necip Fazıl, Abdurrahim ve Sezai Karakoçlar gibi: “Bir namazlık saltanatı olacak, taht misali musalla taşında”

Şair veya gazeteci değilim. Hatta, Eskişehir’de kendilerini ‘gazeteciyim’ diyenleri gördükten sonra Allah’a şükür hâlindeyim. Meteoroloji müdürü Eskişehir’i yönetmediğinden dolayı kudretli ve ihtişamlı iktidar sahiplerini eleştiriyoruz. Bu eleştirilerilere yanıt çoğu zaman ya gazeteci olduğunu iddia eden şeylerden ya okuduğunu anlamayanlardan ya da kudretlilerin yanında davul çalan yalakalarından geliyor. Bunları görünce kendimi İsmet Özel’in satırlarının içerisine atıyorum. Şair kendi kurduğu İstiklal Marşı Derneği’nin yayın organına yazdığı bir yazısında “Domuz kısmıyla çamurlara gark olmadan güreşemezsin. Kirlenmeden domuzu mağlup edemezsin. Bil ki; sana mağlup olmak domuzu kederlendirmeyecektir. Bilakis, senin kirlenmiş olman onun hoşuna gidecek ve güreşirken kendisinin biraz daha kirlenmesi domuzun memnuniyetini kat be kat artıracaktır”

Kimi zaman ümitsizliğe kapılıyorum. Ümitsizliğimin nedeni mücadele etmekten kaynaklanmıyor. Bize ezberletilen öğretilerden geliyor. Cemil Meriç ‘sağ-sol’ paradoksunu tanımlarken ruhumuza ışık tutar. Çılgın sevgilerin ve şuursuz kinlerin emzirdiği iki ifrit. Toplum yapımızla ilgisi olmayan iki yabancı. Hafızalarımızı işgal eden maskeli haydutlar.
Kentte ‘sol’ adına hareket ettiğini söyleyen iktidar sahiplerine bakın: Yılmaz Hoca, 87 yıllık ömründe evine kaç kere ekmek almış olabilir veya kendine ait bir otomobile kaç yıl önce binmiştir? En az 50 sene öncedir. Hep makam arabası ve şöförü olmuştur. Ahmet Ataç zengin bir ailenin zengin çocuğu… Kabalığı ve kibri halk adamlığı zanneden Kazım Kurt içlerinde en çakma solcu olanıdır. Sol ve sosyalizm işci sınıfından yükselir. Kazım Kurt, belediyesinde çalışan beden işcilerini, emekçileri haftada 6 gün çalıştıran, üstüne yol paralarını, yemek paralarını kesen emekçi düşmanıdır. Mercedes’e, AUDİ’ye binerler, Eskişehir’in en gözde yerlerinde villalarda yaşarlar ve fakir-fukara edebiyatı yaparlar!

Dönelim sağ tarafa:
Harun Karacan, Nabi Avcı, Emine Nur Günay… Sistem dışına itilen sessiz yığınların sesi oldular mı??? Hiç kimse hor görülmeyecekti. Milletin hizmetkârı olacaklardı. Nabi Avcı, Emine Nur Günay ve Harun Karacan’da bu özellikleri gören var mı? Tevazu nerede?! İman ile kibir bir arada durmaz!
Sosyal medya paylaşımları ile parti yönetmek yeni moda…… Kirli sakal, daracık ceketler, daracık pantolonlar; sen, ben, bizim oğlan ziyaretleri… Ya AK plakalı lüks araçlar? O makamdan bu makama atlayan, doymayan oburlar.
Bunlar da “Sağ” taraftakiler.
Ortada bir pasta, pastanın solundan yiyenlere solcu, sağından yiyenlere de sağcı diyoruz.
Babası olmasa, bindiği arabanın tekerleğini almayı beceremeyecek; oturduğu koltuklara temizlemek için bile yaklaşamayacak bir şımarık selam söylemiş!
Selamını almıyorum ve iade ediyorum.