BU KEZ DE HARFLER,RAKAMLAR VE İMLA İŞARETLERİ BENİMLE OYNADILAR!

Bütün harfler, rakamlar ve tüm imla işaretleri suskundu.Hepsinin gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu.

Bir süre öyle bakıştık durduk

Bir süre öyle bakıştık durduk.

Bir süre öyle bakıştık durduk.

Hâla da öyleyiz.

Çünkü hepimiz sözün bittiği yerdeydik.

Tüm ülke de durum buydu.

Tarihin en büyük depremiydi bu.

Tüm ülke birlik olmuştu.

“Bunları zaten herkes biliyor” dedi harfler.

“Ya sen n’ apıyorsun?”

“Elimizden gelen bir şey yok!” Deme dediler.

Devam ettiler sonra.

” Yazıyorum ya deme hiç? Biz olmasak senin yazın filan olmaz.Biz varız ki, sen varsın ”

Aslında her duyarlı vatandaş gibi üzerime düşeni yaptım sanıyordum.Yaptım da.

Bu ara rakamlar fırladı.Telefonumda bazı numaraları yazmaya başladılar.Derken, harfler,imla işaretleri.

Ben öylece bakıyordum.

Her şeyi onlar yapıyordu.

Sonra hep birlikte telefonu bırakıp yerlerine geçtiler.

Biraz sonra hepsi bi araya gelip şunu yazdılar.

” Sen hep bizimle oynayarak lafa dayalı bir şeyler yazıştırdın yıllardır.

Eeee şimdi seninle oynama sırası bizdeydi.

Çünkü,sen deprem olalı beri sustun!

Baktık sana.Ne yazabiliyor ne de çizebiliyorsun.

İyi de dedim.Hiç olmazsa ne yazdığınızı söyleyin.

” Yok ” dediler ” birazdan anlarsın zaten”Gelen mesajda ” yaptığınız yardımlar için teşekkür ederiz”

Dönüp onlara teşekkür ettim.

Aslında imkanlarım çapında bunu her zaman yapmaya çalışan biriydim.

Bu ara sosyal medyada haber

ötesinin deprem bölgesinde yaptığı yardım dağıtımlarını gördüm.

Yüreğim ağlamaklı olsa da buruk bir gülümsemeydi bu belli belirsiz.

Hadi, biliyorum muhakkak yapıyorsunuz.Buna yürekten inanıyorum.Ben gene de yazmak istedim.Ülkemin depremzede vatandaşlarının, bizim maddi manevi desteklerine ihtiyacı var.